Bij mij een normaal verhaal xD Paar keer naar de gym geweest met 4vrienden, toen viel de ene achter de andere af. Ik bleef met mijn neef over en trainden een tijdje toen is hij ook gestopt en ben ik maar door gegaan xD Dan omdat ik uiteindelijk alleen was een homegym gekocht xD

Zoals ik al verteld had in het verhaal over de oorsprong van mijn naam hier op het forum, ben ik na de traumatische ervaringen met mijn geliefdes Wanda, Olga, Ochi, Petra en Yolande terug naar België verhuisd om hier een bescheiden leventje op te bouwen. Ik vertelde daarin ook dat relaties verleden tijd zijn, omdat het allemaal te pijnlijk geworden is. Dat laatste is niet helemaal waar...
Het was aanvankelijk wel het plan. Ik wou geen vrouwen meer in gevaar brengen. Helaas is het moeilijk om emoties te beheersen, en wat kort na mijn migratie naar België gebeurde, was ook zo onwaarschijnlijk dat ik er onmogelijk rekening kon mee houden.

Ik woonde nog niet erg lang terug in België, had al een paar jobs achter de rug, toen ik op een avond tijdens het uitgaan met vrienden de ietwat vreemde Kirna leerde kennen. Niet enkel haar naam was vreemd, er was ook iets speciaals aan haar uiterlijk dat ik niet kon omschrijven, ze had een accent dat ik niet thuis kon brengen, en ze had vreemde, lichte tattoos die leken alsof ze van nature uit al op haar huid stonden. Ik vond het allemaal zeer intrigerend. Die avond hebben we de hele nacht gepraat. De tijd vloog en voor ik het besefte was het al ochtend. Nooit eerder had ik zo iemand ontmoet.
We wisselden contactgegevens uit, en al snel spraken we een tweede keer af. Deze keer bleef het niet enkel bij praten. We zagen elkaar regelmatig en de band die we hadden was onvoorstelbaar.

Op een avond leek ze wat zenuwachtig. Ze kon haar aandacht er niet bijhouden, en na lang aandringen kwam ik te weten dat ze binnenkort het land uit zou moeten. Het bleek om een erg lange periode te gaan, maar details kreeg ik niet los. Ik vroeg of ik niet gewoon meekon, maar ze probeerde steeds van onderwerp te veranderen. Dit gedrag duurde ongeveer een week, en daarna was ze plots weg. Ik probeerde haar te bellen, maar kwam telkens meteen op de voicemail, alsof haar gsm uit stond.

Wat hierna volgde, kan schokkend en onvoorstelbaar zijn, maar het is de waarheid.

Twee dagen nadat Kirna verdwenen was, kreeg ik telefoon. Ik nam op en meteen gebeurden er vreemde dingen. Mijn zicht werd wazig. Alle kleuren begonnen door elkaar te lopen, ik voelde me erg zwaar worden, het omgevingsgeluid werd vervormd. Ik voelde mijn lichaam zich verplaatsen tegen waanzinnige snelheden op een manier die moeilijk te beschrijven valt. Ik kon geluiden zien en kleuren voelen. Toen verloor ik het bewustzijn.

Ik werd wakker in een donkere maar toch erg lichte kamer. Alles voelde vreemd. Er stonden enkele mensen naast mijn bed, die allen dezelfde vreemde gezichtstrekken als Kirna hadden. Ik verloor terug het bewustzijn.
Toen ik terug wakker werd, stond Kirna aan mijn bed. Ze legde me toen heel voorzichtig uit wat er aan de hand was. We bevonden ons niet langer op aarde. We waren in een ruimteschip in het Andromeda stelsel. Kirna, net als de andere personen in het schip, was geen mens, maar een Vozrak, zoals ze zichzelf noemden. Een buitenaards ras. Ze verbleef normaal op aarde om de mensheid te bestuderen, maar moest vanwege een speciale missie terugkeren. Ze had me erg gemist en had erg lang bij haar oversten aangedrongen om mij naar het schip te transporteren. Doordat de tijd daar anders loopt dan bij ons, was zij al bijna 3 maand in het schip, ook al had het voor mij slechts 2 dagen geduurd.
De reden waarom ze terug moest keren, was omdat haar planeet in gevaar was. Een vijandig ras van een andere planeet, de Mofors, wilden hun planeet koloniseren en de Vozraks als slaven houden. Momenteel waren ze op weg naar de planeet van de Mofors voor onderhandelingen.
De reis duurde nog 2 maanden, en in die tijd leerde ik de gebruiken van de Vozraks kennen. Ik leerde ook gedeeltelijk hun taal, alhoewel dat erg moeilijk was. Zij gebruiken niet enkel woorden maar ook erg veel lichaamstaal. Zo kan het woord "krgu" verschillende betekenissen hebben afhankelijk van je houding en expressie. Dat zorgde verschillende keren voor hilariteit en leidde één keer zelfs bijna tot een gevecht.
Eenmaal aangekomen trokken we allemaal de traditionele Vozrak klederdracht aan en werden we naar het "paleis" van de leider van de Mofors begeleid. Paleis tussen aanhalingstekens, want voor mij was het eerder een versterkte burcht.
De onderhandelingen duurden weken en verschillende keren liep het net niet uit de hand. Op een dag sloeg het noodlot echter toe. De Mofors voelden zich zwaar beledigd vanwege een schijnbaar onschuldige uitspraak van onze leider Pdoirik. Mogelijk een verkeerde interpretatie van de woorden. De Mofors zijn echter een geweldadig volk en we waren niet langer welkom. Twee van de onzen werden ter plaatse neergeschoten. De rest vluchtte terwijl onze soldaten het schip verlieten en ons ter hulp kwamen. Het was chaos. Er werd overal geschoten terwijl we het doolhof van gangen probeerden te ontsnappen. Zowel bij de Mofors als bij de Vozraks vielen vele doden. Laserwapens in een gebouw hebben ook het nadeel dat er al snel explosies en branden ontstaan.
Ik was samen met Kirna een uitgang aan het zoeken terwijl een koppige Mofor ons volgde. Eén van zijn schoten zorgde er voor dat de gang het begaf. Daardoor waren we van hem verlost, maar enkele brokstukken waren op Kirna terechtgekomen. Ik probeerde ze van haar te tillen, maar het was te zwaar. Ik gebruikte alle kracht die ik had tot ik nog amper op mijn benen kon staan, maar ik moest uiteindelijk toekijken hoe Kirna haar laatste adem liet.
Twee Vozrak soldaten vonden me en brachten me terug naar het schip, waar we met een fractie van de originele bezetting vluchtten. Ik werd terug op krachten gebracht en terug naar huis geteleporteerd. Er waren op aarde iets meer dan 3 dagen voorbij gegaan, maar ik heb nog een week in bed gelegen. Ik heb nog steeds een groot litteken net onder mijn haarlijn als aandenken aan het gevecht in het paleis.

Ik wil nooit meer meemaken dat ik te zwak ben om een geliefde te kunnen redden. Daarom ben ik begonnen met krachttraining.

Je begrijpt wel dat ik zo'n verhaal niet zomaar aan iedereen kan vertellen. Ik moet ook aan mijn veiligheid denken.

Je denkt toch niet dat ik zo'n verhaal zomaar eventjes uit mijn duim kan zuigen

Hier nog eentje in die aard; http://www.bstrong.net/node/2533

Misschien moet ik daar mijn tragische verhaal van Ingrid maar eens vertellen.

Sadist

Wacht maar tot jij zo'n dingen meemaakt met Helena, Arlet, Rozanna, Dina, Romana, Oksana, Christina, Karla, Eva en Radja. Dan zal ik ook eens lachen!

Vandaar dat ik in mijn eerste verhaal ook zei dat ik zou stoppen met relaties. Het is het allemaal niet waard. Maarja, als het je overkomt, kan je er moeilijk tegen vechten.

Tot hij moet gaan werken dan toch

als jij 8 uur/ dag gaat squatten dan zal het tot de dood zijn