Ja, of uit zijn baan brengen. Zoals ik al zei, het kan een fabeltje zijn maar ik heb het al een paar keer gehoord. Wie zin heeft kan het opzoeken . Het is beetje Armageddon.

beste forum leden ,

de aarde wordt dagelijks bedreigt van meteoriet inslagen of andere ruimtetroep .

de meteoriet waar jullie op doelen is de 1997XF11 . deze zal de aarde hoogstwaarschijnlijk NIET raken maar hij zal wel tussen de aarde en de maan passeren ( of er net naast ) wat wil zeggen dat hij gigantisch dicht gaat zitten en met het blote oog dus zeker zal waar te nemen zijn .

De meteoriet zal in oktober 2028 de aarde passeren tenzij hij in de komende jaren 1. kapotslaat op een andere waardoor brokken toch de aarde kunnen raken 2. hij door andere reden van koers afwijkt en intact blijft .

maar geloof me de kans is klein hoor .

dit is het ruimtepuin rond onze aarde dus muay de ruimte is inderdaad behoorlijk leeg maar de ruimte rond onze planeet is niet echt leeg meer door de allesvervuilende mens

er zijn nog wel planeten met levende wezens hoor . geloof me , het is onmogelijk dat wij alleen zijn .

mss was er wel microscopisch leven aanwezig op die meteoriet die ingeslagen heeft waardoor wij ontstaan zijn en ongetwijfeld zijn er factoren die de mens nog niet ontdekt heeft .

mss zullen we het nooit weten , zou het alleszins niet graag als job hebben . proberen te ontdekken hoe wij hier komen en als er nog leven is etc ik zou zot komen heb graag antwoorden op mijn vragen .

mja ik heb mijn twijfels dat de evolutie zo drastisch gekomen is maar goed , iedereen zijn visie natuurlijk

1 ding ben ik extreem benieuwd over geweest : area 51 . ik zou graag de echte reden weten waarom dat hele gedoe in de doofpot is gestoken . hebben ze daar iets gevonden die de mensheid zou doen panikeren of niet ?

op google earth kun je ernaar toe gaan maar of dit wel de echte beelden zijn weet je natuurlijk niet

Rumble, er bestaan sterke argumenten TEGEN het bestaan van ook maar één andere beschaving in ons universum:

1) De hypothese van de zeldzame aarde
Peter Ward en Donald Brownlee van de Univerity of Washington hebben eens zitten nadenken en kwamen tot de conclusie dat het onstaan (en bestaan) van aards leven afhankelijk is van zeer veel zeer zeldzame gebeurtenissen. Zo bevindt onze zon zich precies op de ideale plaats in het universum, omdat: 1) bevindt zich in een melkwegstelsel, wat betekent dat er genoeg zware elementen aanwezig waren om een planeet als de onze te doen ontstaan, 2) bevindt zich op de rand van het melkwegstelsel (in de meer interne, veel actievere delen van een sterrenstelsel zouden we allang vernietigd zijn geweest door een supernova, een zwart gat, ...)

Dan is het maar een geluk dat er een erg grote planeet als Jupiter in ons zonnestelsel bestaat. Immers, was deze kleiner geweest, dan zou Mars groter zijn geweest en aarde te fel hebben doen schommelen (wat Mars nu zelf voorheeft), zodat een mooi, leefbaar klimaat niet mogelijk zou zijn geweest. Was Jupiter echter nog groter geweest, dan had de aarde nooit groot genoeg kunnen zijn.

Er zijn nét genoeg inslagen van meteorieten en kometen geweest met de aarde. Minder, dan zou er onvoldoende ijs naar onze aarde gebracht geweest zijn (in den beginne was het centrum van ons zonnestelsel te warm om water te laten voorkomen) en meer zou de aarde misschien vernietigd hebben (of tenminste heel de planeet onder water gezet hebben).
Bovendien heeft zo'n meteoriet waarschijnlijk de dinosauriërs ('die onnozelaars') vernietigd. Zonder die meteoriet, zouden wij niet hebben bestaan...
Verder is de maan onstaan dankzij een reeks zware botsingen, die een groot deel van de lichte aardse materialen weg hebben geblazen (die vormen nu de maan). Onze maan is érg groot t.o.v. de aarde, waardoor er relatief weinig schommeling is.
Ook heeft de aardse rotatieas dankzij die botsingen een lichte hoek gekregen t.o.v. de baan, waardoor we seizoenen (levensnoodzakelijk!) hebben.

En zo gaan ze nog wel een tijdje verder...

2) De paradox van Fermi
Meer info: http://en.wikipedia.org/wiki/Fermi_paradox
Kort gezegd: Enrico Fermi was een fysicus die leefde tijdens de eerste helft van de 20ste eeuw. Hij stelde dat binnen niet al te lange tijd, de mensheid in staat is de rest van ons sterrenstelsel te koloniseren (niet door er mensen naartoe te sturen, maar door robots met menselijk DNA te versturen en op nieuwe planeten nieuwe mensen te creëren, die dan eventueel met ons zouden kunnen communiceren.
Als je erover nadenkt, is dat eigenlijk behoorlijk plausibel. En dan zegt Fermi: als wij dat kunnen, kunnen 'zij' dat ook, maar 'where are they?'.

Ik begrijp Rumbles veronderstelling wel: het universum is zo gigantisch groot, dat er wel anderen móeten zijn. Die medaille heeft echter een keerzijde: de kans dat er ergens leven ontstaat is gigantisch klein!
Het is in feite een probleem van 'oneindig maal nul' (wat een wiskundig onbepaalde vorm is), zegt mijn professor kosmologie, 'en het kwestie van hoe klein nul is en hoe groot oneindig is'.

Vandaar de vraag: 'hoe klein is 'nul' en hoe groot is 'oneindig'?'

Maar de paradox van Fermi vind ik wel een héél sterk argument om aan te tonen dat we tenminste alleen zijn in onze melkweg...

Wat heb je nu aan niet-intelligent leven? Dat is erg kwetsbaar, want kan zich niet verplaatsen van haar planeet. Eén ramp is dus genoeg om ze allemaal uit te roeien.

Uiteindelijk zal alle leven wellicht evolueren (zoals wij) en intelligent kunnen worden, als het maar lang genoeg 'leeft' (in de mate dat 'leven kan leven'). Dus in principe is al het leven a priori intelligent (heeft althans dat potentiëel). En eens het intelligent genoeg zou zijn, zouden we er sporen van ontdekken (een UFO ofzo). En dat is niet zo.

Wel, als het mogelijk is dat er NU twee vormen van leven zijn in dit sterrenstelsel, dan is er eerder ook al leven geweest (het universum is immers 13,7 miljard jaar oud), en veel! Enkele van die 'levens' had zich dan moeten ontwikkeld hebben en de melkweg veroverd hebben.

Het is natuurlijk mogelijk dat al die hypothetische levensvormen vernietigd zijn geweest, maar dat is dan weer een kleine kans.

Denk je dan dat er dan ambitieloos leven kan blijven bestáan?

Instantaan is dat zo, zonder twijfel. Maar het hele idee is: evolueert het niet, dan overleeft het niet. En omdat de 'levenstijd' van een sterrenstelsel zo gigantisch is, gaan er (indien er meerdere levensvormen voorkomen) vele levensvormen in de loop van de galaxtische geschiedenis verloren, tenzij ze zich tot op hoog niveau ontwikkelen. Een kortbestaande levensvorm (miljard jaar ofzo) stelt eigenlijk niet zoveel voor en voor ons is het alsof die er gewoon niet is en nooit geweest is.

Als ze niet zodanig evolueren dat ze zouden kunnen veroveren, is de kans groot dat ze op een bepaald moment vernietigd worden (bijvoorbeeld als hun zon verandert in een rode reus, zodat ze opbranden). Dus mijn stelling is: als er andere levensvormen zijn in onze melkweg, dan kunnen we hun bestaan pas waarnemen als ofwel wij, ofwel zij aan het veroveren slaan. En in dat opzicht heeft hun bestaan voor ons pas waarde als wij/zij aan het veroveren slaan. Met wat goede wil kan je dat benaderen door te zeggen dat ze voor ons pas bestáán als wij/zij aan het veroveren slaan.
En dus bestaat er geen galactisch leven buiten ons...

Klopt... Maar was de eerste vaststelling van de cursus wijsbegeerte, die we eerder dit jaar volgden, dan niet dat de realiteit voor ons geen waarde heeft, tenzij ze ons beïnvloedt?

zo had dit topic niet iets meer off topic kunnen gaan

dus we zitten nog ontopic!

ik acht de kans op leven klein maar ze is er. Anders zouden wij toch ook niet bestaan en hoe groot was de kans bij ons maar het is gelukt???