Praat er rustig over, laat je ouders (je vader dan) zijn argumenten zeggen waarom je niet mag en kom met een sterker tegenargument aanzetten. Probeer hem te sussen van "het lijkt gewelddadiger dan het is,..." of ga eens ùet je ouders naar een club en laat ze er praten met een trainer.

Beter wegstoppen en geen aandacht trekken .

Hmm, mocht je niet te ver wonen zou ik wel eens een poging willen wagen .

Laat je moeder er ook eens mee praten, bundel de krachten!

vanwaar ben jeN?

dat is ook wat ik wil maar dat snapt hij niet,

laatste jaren heb ik wat crapuul uitgehange en daarmee denkt hij dat het is om kleine kindjes af te slaan ;s

da ne zot diene mike

Hij vindt die Mike een zot.

ik denk dat het het makkelijkste is voor iedereen als je probeert AN te schrijven zodat iedereen je kan verstaan

Ik ken dit geval, heb het zelf ook meegemaakt, er is maar één oplossing. Wachten tot je alleen kunt gaan wonen en je eigen ding kunt doen, veel ouders gaan er toch van uit dat zij de "almachtigen" zijn en dus altijd gelijk hebben...

misbruik maken van een machtspositie noemen ze dat.

Neen, als je dat voorzichtig zegt niet.
Als ze geen reden hebben waarom het niet mag dan heb jij toch ook geen reden om het niet te doen.

Moehahahahahhaha, wat ben ik blij met mijn ouders

Heb je al een club op het oog?

Ik stel voor dat je contact opneemt met de trainer en hem/haar dezelfde vraag stelt. Dan kan hij/zij je een antwoord geven in het kader van zijn/haar eigen trainingstijl.
Ik had bvb. ooit een trainer die zeer beschermend was naar de beginnende leden toe (weinig sparren). Andere trainers laten wellicht wat meer sparring toe, maar uiteindelijk is een vechtsportclub een heel beheerste omgeving (anders kan zo'n club niet blijven bestaan).

Nu heeft thaiboksen wel een erg geweldadige naam. Dat komt volgens mij vooral door mensen die buiten clubverband hun sport misbruiken (en ook wegens de wedstrijden op TV, maar je kan je echt niet vergelijken met de pro's). Maar in clubs is geweldadigheid echt taboe! En wegens het karakter van de sport, wordt er zeer streng toegekeken op respect voor elkaar. Want als je met z'n allen met vechten bezig bent, zie je meteen het verschil tussen sportief sparren en geweldadig gedrag.
Vertel dat aan je ouders en vertel hen over de reactie van de trainer. Samen met je vader eens gaan kijken naar een training en praten met een trainer kan ook al veel goed doen.

Nu ben ik het niet eens met je argumentatie: je wilt gaan thaiboksen omdat je je onveilig voelt op straat (of heb ik dat verkeer begrepen?). Dat vind ik in se wel een geweldadig gedachtenpatroon. Immers, als je je onveilig voelt in een omgeving die niet onveilig is, moet je eerst met jezelf in het reine komen. Uit angst kan nooit iets goeds komen.

Maar hij heeft wel gelijk! Als je bang bent kunnen anderen dat (soms ?) zien en dan ga je sneller het slachtoffer worden (overval, pesten, ...) terwijl als je zelfzeker bent en niet bang, dan staal je dat ook uit en dat zal dan waarschijnlijk ook gezien worden door anderen. (Zo helpt het bij mij toch).

En wat studeer je precies? Duidelijk iets met psychologie/sociologie of iets dergelijks erin, ik vond deze vakken ook meestal leuk.

Ik ben een paar keer in mijn leven bang geweest*. En telkens heb ik besloten dat dat niet leuk was. Daarom streef ik al jaren naar een totaal gebrek aan angst. Dat lukt niet voor 100%, maar toch wel bijna.
Ik herinner me dat ik als 11-jarige 's avonds alleen een donker bos in liep en er op de tast mijn weg zocht, omdat ik het bos aanvankelijk beangstigend vond. Sindsdien heb ik bossen nooit meer beangstigend gevonden (integendeel). Ik denk aan die avond nog steeds terug als één van de nuttigste van mijn leven.
Dus ja, ik heb er in zekere zin 'verstand' van, dan wel ervaring mee.

Nu we er toch over bezig zijn, wil ik nog deze gedachte toevoegen:
'Een dapper man is niet hij die vrij van angst is, maar hij die ondanks zijn angst toch onvertwijfeld doorgaat.'
Je kan niet vermijden dat je ooit bang wordt. Maar net door te streven naar angstloosheid, kan je correct omgaan met beangstigende situaties. Het gaat me dus om het streven, niet om het doel op zich (dat nooit echt bereikt kan worden).
Want net als pijn kan je angst zien als een reden tot paniek, maar ook (en veel beter) als een reden tot bezinning. Angst - net als pijn - leert je iets over jezelf, over je omgeving. De mogelijkheid om rationeel om te gaan met angst en pijn geeft je een stevige positie in je leven. Want waar andere mensen uit angst slechts in cirkels blijven lopen, kan hij die angst en pijn veracht boven hen en zichzelf uitstijgen. Wie erin slaagt deze kleinzielige emoties deels uit te bannen, ziet beter wat de wereld hem of haar te bieden heeft. Want als iedereen om je heen verstart van angst of pijn en jij niet, dan zie jij wat zij niet zien, en je ziet hen, en dan ontdek je werkelijk wat het verschil is tussen 'leven' en 'wachten met doodgaan'.

(Ik denk vrij veel na over dit en verwante onderwerpen; vandaar dat ik ietwat mijn boekje te buiten ben gegaan. )

Dank je.

------
* Hoogtepunt: parachutesprong.